Chusta babci

„Chusta babci” to krótka powieść o przyjaźni, próbie zrozumienia tego, co dzieje się dookoła, pożegnaniu i szukaniu miejsca, gdzie można zrozumieć "niezrozumiałe". Jest to przede wszystkim opowieść o czasie, który upływa niosąc zmiany, lub takim, który potrzebny jest na to, aby się z nimi uporać i je sobie przemyśleć.



Babcia wraca ze szpitala do domu, do którego zjeżdża się cała rodzina. Panuje napięta atmosfera, dorośli krzątają się nerwowo, jest ogromne zamieszanie, nerwy, płacz, zgrzytanie zębów.



W całym tym chaosie dwoje dzieci stara się znaleźć miejsce, w którym będą mogły spokojnie pomyśleć. Na balkonie jest za zimno, a z łazienki zostają przegonione, w końcu znajdują idealną kryjówkę w namiocie zrobionym z chusty kochanej babci. Nareszcie mogą w spokoju razem pomyśleć. Tam mają doskonałe warunki na rozmyślanie o motylach, szpilkach, donicach bez kwiatów i babci.



Po kilku dniach babcia umarła.

Dzieci posadziły na jej grobie kwiaty i poukładały swoje białe kamyki.

„Chusta babci” jest smutną historią, doskonale pokazującą sens poszukiwania miejsc, w których warto się zatrzymać i przemyśleć wiele spraw.